Γράφει ο Γιάννης Χουρδάκης.

Δεν είναι πολλά τα γεγονότα που με στεναχωρούν περισσότερο από το να βλέπω ανθρώπους στο δρόμο οι οποίοι ζητούν βοήθεια για να καλύψουν τις απόλυτα βασικές τους ανάγκες (π.χ. Τροφή, ενδυμασία) όπως & το γεγονός του να διαβάζω στα διάφορα ενημερωτικά μέσα κατά καιρούς ειδήσεις όπως αυτή πριν από λίγο καιρό που δυστυχώς έγινε στη χώρα μας & αφορούσε ένα περιστατικό όπου μία μητέρα άφησε στο δρόμο τα δύο παιδιά της, έξω από ένα κατάστημα με την ελπίδα να τα πάρει κάποιος άλλος καθώς η ίδια δεν μπορούσε οικονομικά να τα μεγαλώσει.

Είναι γεγονός ότι στον κόσμο μας υπάρχουν πάρα πολλοί πλούσιοι άνθρωποι κυρίως στις πιο ανεπτυγμένες χώρες, αλλά δυστυχώς σε χώρες του τρίτου κόσμου κατά μεγαλύτερο ποσοστό υπάρχουν αυξημένα περιστατικά φτώχειας & εξαθλίωσης τα οποία είχα την ευκαιρία να δω από κοντά κατά την επίσκεψή μου σε χώρες όπως η Ινδία, η Ινδονησία & η Νιγηρία. Τι θα μπορούσε όμως να κάνει η ανθρωπότητα σε πολιτικό & νομοθετικό επίπεδο για να ελαχιστοποιηθούν & να εξαλειφθούν τέτοια περιστατικά, καθώς & να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο στον κόσμο;

Αν ταξιδέψει κανείς σε χώρες του τρίτου κόσμου, όπως η Νιγηρία θα μπορούσα να πω & Ινδονησία ή Ινδία από τις χώρες που έχω ταξιδέψει εγώ & θεωρώ ότι βρίσκονται στη λίστα με τις πολιτικά & οικονομικά λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες βάσει των όσων έχω δει εγώ (βέβαια εδώ να πούμε ότι η Ινδία είναι μία από της ταχύτατα αναπτυσσόμενες χώρες από πλευράς πληθυσμού), θα δει κάποιος ανθρώπους σε κατάσταση εξαθλίωσης & σίγουρα θα εκτιμήσει πολλά από όσα έχει στην Ελλάδα ή σε όποια άλλη ανεπτυγμένη χώρα της Ευρώπης ή της Αμερικής ζει. Πολύ πιθανόν άλλες χώρες ιδιαίτερα της Αφρικής να έχουν πιο έντονα περιστατικά φτώχειας & χαμηλότερου επιπέδου διαβίωσης.. όμως εγώ είμαι σε θέση να σας γράψω σχετικά με τη δική μου εμπειρία από τις χώρες που έχω επισκεφθεί.

Ταξιδεύοντας λοιπόν σε Ινδία, Ινδονησία, Νιγηρία… είδα ανθρώπους που πραγματικά ζουν σε συνθήκες κοντά στην εξαθλίωση, αυτά που εμείς θεωρούμε δεδομένα όπως φαγητό, παπούτσια, καθαρά ρούχα, καθαρό νερό, ίντερνετ για αυτούς τους ανθρώπους κάποια από τα παραπάνω θεωρούνται πολυτέλειες.

Βλέποντας λοιπόν κανείς ανθρώπους που δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό, τροφή, ή δεν έχουν καθαρά ρούχα ή παπούτσια να φορέσουν, τίθεται το ερώτημα αξίζει να ζει ένας άνθρωπος σε τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης; Και μια ζωή για αυτούς τους ανθρώπους είναι ζωή ή ένα ζωντανό μαρτύριο;

Σίγουρα πολλοί από εσάς θα έχετε περπατήσει σε διάφορους δρόμους τόσο της Αθήνας π.χ. Στην Ερμού όπου θα έχετε δει πολλούς ανθρώπους να ζητιανεύουν ντυμένοι σε κουρέλια. Αυτές οι συνθήκες σας ευχαριστούν; Αυτό το θέαμα σας κάνει σαν ανθρώπους να νιώθετε περήφανοι για τον πολιτισμό μας;

Έχοντας ταξιδέψει την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές σε πάνω από 45 χώρες σε όλο τον κόσμο έχω αποφασίσει να ορίζω το ελάχιστο επίπεδο πολιτισμού μίας χώρας από τον αριθμό των ανθρώπων που βρίσκονται στους δρόμους & ζητούν χρήματα. 

Για μένα αποτελεί ένα πολύ άσχημο γεγονός το οποίο δε με ευχαριστεί να περπατώ στο δρόμο & να βλέπω αυτή την εξαθλίωση. Θεωρώ λοιπόν ότι μια χώρα η οποία έχει καταφέρει & έχει περιορίσει στο ελάχιστο αυτά τα φαινόμενο θεωρείται μια ανεπτυγμένη χώρα. Αν δεν καλύψουμε τα απολύτως βασικά & δεν οχυρωθούμε απέναντι σε αυτά για τι παιδεία & πολιτισμό να μιλάμε;

Τι πρέπει να γίνει για να «χτυπηθεί» το πρόβλημα στη ρίζα του & να εξαλειφθεί στο μεγαλύτερο βαθμό;

Έχοντας σκεφτεί & αναλύσει σε μεγάλο βαθμό το συγκεκριμένο γεγονός έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν δύο πιθανές λύσεις για την εξάλειψη του φαινομένου & την πρόοδο της Ελληνικής κοινωνίας & του κόσμου ολόκληρου σε μια νέα καλύτερη εποχή για την ανθρωπότητα.

Άποψή μου λοιπόν είναι ότι θα πρέπει να θεσπιστεί ένα νομοθετικό πλαίσιο από τα κράτη, μέσω δηλαδή της ψήφισης νόμων τα οποία θα διασφαλίσουν ένα βασικό επίπεδο ζωής για τους ανθρώπους που έρχονται στον κόσμο αυτό.

Και σε τι ακριβώς αναφέρομαι;

Όπως για παράδειγμα όταν κάποιος επιθυμεί να αγοράσει κάποιο αυτοκίνητο στην Ελλάδα & για να του αναγνωρίσει το κράτος το δικαίωμα να έχει & να συντηρεί ένα αυτοκίνητο της τάξεως των 30.000€ θα πρέπει αυτός να δηλώνει το απαραίτητο ύψος εισοδημάτων στην εφορία για να δικαιολογεί την κτήση του συγκεκριμένου αυτοκινήτου (πόθεν έσχες), με τον ίδιο τρόπο θεωρώ ότι κάθε ζευγάρι το οποίο θέλει να προχωρήσει στην τεκνογονία, θα πρέπει πρωτού προβεί σε οποιαδήποτε πράξη, να πληρεί συγκεκριμένα κριτήρια τα οποία θα ορίζει ο νομοθέτης.

Βασικό κριτήριο αυτών θα είναι τα εισοδήματα τα οποία οι δύο άνθρωποι θα πρέπει να καλύπτουν ένα συγκεκριμένο ποσό το οποίο θα ορίζει η κάθε κυβέρνηση & θα αποτελεί το ελάχιστο απαιτούμενο ποσό αξιοπρεπής διαβίωσης & ανατροφής τέκνου, ώστε να μπορούν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί το οποίο θα μπορούν να μεγαλώσουν με αξιοπρέπεια (τροφή, ρουχισμό & παιδεία μέχρι την ενηλικίωση αυτού). Το συγκεκριμένο ποσό θα οριστεί κατόπιν υπολογισμών διατροφής, διαβίωσης, ρουχισμού & παιδείας του ατόμου μέχρις αυτό όπως προανέφερα τουλάχιστον ενηλικιωθεί ή τελειώσει τις σπουδές του.

Αφού λοιπόν το ζευγάρι θα πληρεί τα συγκεκριμένα κριτήρια, θα πρέπει να κάνει αίτηση στην αρμόδια υπηρεσία η οποία θα ελέγχει τα στοιχεία αυτά & στη συνέχεια θα του δίνει την άδεια να μπορεί να φέρει στον κόσμο ένα παιδί το οποίο θα θεωρείται «νόμιμο». Με τον τρόπο αυτό θα εξαλειφθούν ή θα ελαχιστοποιηθούν τα φαινόμενα κατά τα οποία μητέρες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους στους δρόμους γιατί δεν έχουν να τους προσφέρουν τα βασικά, καθώς & άνθρωποι οι οποίοι ζητιανεύουν στο δρόμο για τα απαραίτητα. Θα μιλάμε για μια κοινωνία που το βιοτικό & μορφωτικό επίπεδο θα αυξηθεί.

Το μέτρο αυτό θα πρέπει να εφαρμοστεί στη χώρας μας & κατ’ επέκταση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα με σκοπό να μην υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι τους λείπονται οι βασικοί πόροι διαβίωσης.

Το Ελληνικό κράτος καθώς και πολλά άλλα έχει προχωρήσει σε ένα πυροσβεστικό θα έλεγα μέτρο το οποίο είναι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Θα μου πείτε πως σχετίζεται το ένα με το άλλο. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα καλύπτει τους ανθρώπους που έχουν εισοδήματα λιγότερα από περίπου 1.200€ τους τελευταίους 6 μήνες. Μιλάμε δηλαδή για ανθρώπους που είτε έμειναν εκτός εργασίας για αρκετό χρονικό διάστημα, είτε δεν απέκτησαν μέχρι το στάδιο αυτό τα εφόδια τα οποία θα τους έδιναν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν ένα καλύτερο εργασιακό μέλλον, ή είναι απλά άνθρωποι που έχουν παραμείνει άνεργοι για αρκετό χρονικό διάστημα. Τα μέτρα όμως αυτά δεν αρκούν. Είναι θεραπευτικά & όχι προληπτικά.

Εσύ αν είχες τη δυνατότητα να αλλάξεις τον κόσμο τι θα έκανες;

Υ.Γ. Το άρθρο αυτό αποτελεί μέρος της σειράς άρθρων του Γιάννη Χουρδάκη ”Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα”.

Πνευματική ιδιοκτησία: Απαγορεύεται η οποιαδήποτε αναδημοσίευση κειμένων είτε η χρήση φωτογραφιών που δημοσιεύονται στο κείμενο χωρίς την προηγούμενη έγγραφη άδεια του δημιουργού του περιεχομένου διαφορετικά προβλέπονται οι από το νόμο κυρώσεις.